تو نباید بخوابی.... نه....

شب بیداری این لحظه ها مثل سطلی است که بگذاری زیر سقف اتاق، همانجا که مدام

 چکه می کند. سطل هی پر شود و تو هی ببریش لب ایوان خالیش کنی و دوباره پر

 شود و ...تو مدام در رفت و آمد باشی و هی خودت را لعنت کنی که تنبلیِ دیروز می

ارزید به این سقف سوراخ؟؟


بیداری... در و دیوار تو را می خورد و به روی خودت نمی آوری. تو محکومی به

 قوی بودن. به قوی ماندن. کلمه ها از جلوی چشم و نوک خودکارت فرار می کنند و

 تو هنوز مقاومت می کنی... تو اسطوره ای. تو کسی را نمی رنجانی،فقط با

بزرگترین تیشه ای که سراغ داری آرام داری خودت را تمام می کنی.


حرفهایت روی پوسته های لبت که از بس جویدیشان دارند سرخِ خون می شوند، مانده،

 ماسیده، پوسیده.... حرف بزنی؟ نه... تو می توانی از پسش بر بیایی. تازه از طرفی،

 مگر آدمها بیکارند؟وقت اضافی دارند؟ آدمها وقت اضافیشان را می خوابند!


بیداری...به سر خوشی آدمها در آخرین نفس های  شهر فکر می کنی و لبخند می

زنی...آدمهایی هستند که بی خیال شب بیداری تو، روز و شب خوابند. این خوب است،

 این خیلی خوب است. مردم زنده اند.




تو اما به خودت افتخار کن. تو قله های ایستادگی اندوهناکت را فتح کرده ای!